|
De
Twee EP
Het
UvA Cultureel Festival
Het
optreden in Kultuurhuis Bosch, Arnhem
Het optreden op Wellerlo-fi
De EP
Het optreden in Volta, 21 februari 2002
Het optreden op A2A, 20 oktober 2001
De LVR-verzamelaar Hometaping Is Illegal (And
It's Killing Music!)
Het optreden in Winston Kingdom, 4 januari 2001
De demo Here With Us
De
Twee EP
Twee; fijntjes? popperig, zoetelijk. Met de vertaling van het Engelse woord twee hebben we meteen de essentie van de tweede EP van Damer. Zes popliedjes die als een zoemend bijtje van bloem naar bloem gaan. Fladderend van een onschuldig maar pittig madeliefje (Supersiren) naar een flinke eik met beats onder de bladeren (Hair). Meisjesachtig en vriendelijk, als is Damer al een tijdje geen all-girl band meer (bassist Freek Broekhuijsen kwam vorig jaar in de plaats voor Lizet Heijboer). Wel laten ze hier weer zien veel talent te hebben. Alleen al de titels van Happy Couple (een lief Belle and Sebastian-achtig nummer) en A Million Butterflies (een tingelend zonnig popliedje) doen eventuele winterdepressies als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Rianne van der Molen, Oor,
januari 2005
***
Na het verschijnen van
de eerste EP van Damer in 2002 werd de all-girl-band uit Amsterdam
doodgeknuffeld door de VPRO. Maar kleine meisjes worden groot. Damer
is nog steeds de band van de instant meezingbare liedjes met een
rafelrandje maar een bezettingswisseling (er zit nu ook een jongen
in de band) en een zwangerschap hebben hun weerslag gehad op de
zes liedjes die brutaler en minder zoet zijn dan die op het debuut.
Steekwoorden zijn nog steeds de Housemartins, Magnapop, Belle and
Sebastian en Sleater Kinney, maar Damer bewijst met Twee (mag op
z'n Engels worden uitgesproken) een eigen geluid te hebben dat zowel
charmant en vrolijk als melanncholisch is.
Peter van der Wijst, FRET,
januari 2005
***
Damer is love or hate,
vond ik altijd. Vrolijke, eenvoudige melodietjes met dito teksten,
en dat een beetje rammelend gebracht. De gemiddelde indie-recensent
wist de woorden 'charmant' en 'schattig' altijd snel te vinden,
waardoor de band met deskundigheid in het hokje 'twee' geplaatst
kon worden, naast het sprekende voorbeeld Belle & Sebastian.
Als de recensent in kwestie van het love-kamp was dan. Het hate-kamp,
waar ik vertoefde, vond eerder woorden als 'weeïg' en 'onbeholpen'
en verdacht bewoners van dat andere kamp er zelfs van uit snobistische
overwegingen een bovenmatige authenticiteit en puurheid toe te schrijven
aan Damers muziek. Ze doen maar, dacht ik, en zette If you're feeling
sinister nog een keer op. De oplettende lezer heeft de verleden
tijdsvormen hierboven natuurlijk al opgemerkt en kan de conclusie
reeds raden: Ik ben overgelopen.
Daar was, zoals ik het nu overzie, niet eens zo verschrikkelijk
veel voor nodig. Gebleven zijn die vrolijke melodietjes. Veel vrolijker
dan de opener Supersiren kun je het eenvoudigweg niet krijgen. En
het rammelt af en toe ook nog wel (Wat gebeurt er toch met die drums
in Happy couple?), maar veel minder dan voorheen. Ook de productie
is verzorgder. Met name de koortjes komen mooi naar voren en in
de juiste regels is de leadzang gedubbeld. Kortom, ik hoor de gemiddelde
indie-recensent al brommen. Dat zou niet terecht zijn, want het
schattigheidsgehalte blijft echt wel op peil. Daar zorgen de 'twee'-liedjes
en 'twee'-zang immers wel voor. Belangrijker: de arrangementen en
melodieën (Talking, Speed of light) hebben wat aan scherpte
gewonnen en laten in al hun vrolijkheid zelfs bij vlagen weemoed
doorklinken. Het is allemaal wat gelaagder geworden, dus. Alhoewel
Damer niet mikt op een zelfde (tekstuele) diepgang, is Belle and
Sebastian bij vlagen weer heel dichtbij. Met name A million butterflies
klinkt als deze Schotten door het arrangement met piano en trompet.
Grote verrassing van Twee is ongetwijfeld het slotnummer, het geheel
elektronisch opgenomen Hair. Het blijft bloemerige muziek waar je
van moet houden, maar ik weet Damer nu in ieder geval te waarderen.
Olaf, Gun Magazine,
8 december 2004
***
Dit hele jaar zwierf er
al een wat ouder t-shirt door mijn huis waar een knoop aangezet
moest worden. Altijd een ander smoesje, zo gaat dat met huismannen.
Gelukkig viel de nieuwe Damer op de deurmat. Nee, de drie dames
en (inmiddels) één heer kwamen niet hoogstpersoonlijk
die knoop eraan zetten. Dat zou te mooi geweest zijn. Nee, het gaat
om de special edition van de EP genaamd Twee gehuld in een canvassen
hoes met borduursels op de achterkant. Hierdoor geïnspireerd
heb ik die knoop zelf aan mijn shirt gezet. Bij het aanzetten knalde
de 16 minuten durende schijf uit mijn speakers. Zelden met zoveel
plezier een knoop ergens aangezet. Damer staat voor korte rammelende
liedjes, die niet uitblinken in virtuositeit, maar recht voor de
raap en vrolijk van toon zijn. Live is het normaliter nog charmanter,
en hier wringt zich misschien wel een beetje de schoen. Damer is
met een goede productie en knap toegevoegde trompet, piano en elektronische
drum eigenlijk soms te mooi op deze EP Die knoop zit er nu dus te
netjes aan in vergelijking met de rest van het shirt. Ik zou je
dus alleen maar kunnen aanbevelen om ze een keer live te gaan bekijken,
en dan pas deze EP te kopen. Er is echter één klein
probleem. Drumster Karin heeft het schip verlaten. En het is te
hopen dat het shirt niet snel een poetsdoek wordt. Dat zou zonde
zijn dan van die (te) knap geplaatste knoop.
File
Under
***
Voor je een noot hebt
gehoord, begin je in gedachten al aan de recensie en daarbij wil
je twee woorden zeker gebruiken: charmante rammelpop. Die woorden
vallen tenslotte altijd als het om de muziek van Damer gaat, maar
wie schetst de verbazing bij beluistering van 'Twee', het rammelt
helemaal niet meer! Damer is steviger geworden en heeft het rammelende,
dat inderdaad charmant was op eerder werk, achter zich gelaten.
Het viertal maakt nu gewoon boeiende en meestal erg aangename popliedjes.
Vrolijke liedjes ook in de meeste gevallen, waarbij elk nummer iets
speciaals heeft. Zo is er onder meer een trompet, een vreselijk
oude, authentiek klinkende synthesizer, opvallend eenvoudig, maar
o zo functioneel gitaarspel, effectjes en nog meer. Elke track heeft
zijn eigen gezicht en dat maakt 'Twee' tot een smaakvol gevarieerd
plaatje dat langer lijkt te duren dan de bijna 17 minuten die het
in werkelijkheid zijn. De nieuwe Damer-look bevalt ons uitstekend.
Het oude geluid paste goed, maar Damer anno nu klinkt een brok urgenter
en dat komt de zeggingskracht van de liedjes beslist ten goede.
Je moet de deuntjes nog steed wel een paar keer horen voor ze de
juiste gleuf vinden, maar dan heb je ook wat. Liedjes om te fluiten
en te zoenen. Damer is cool en zeker nog charmant!
Roel, musicfrom.nl
23 november 2004
***
Soms verdenk ik mezelf
ervan dat ik vooral fan van Damer ben omdat er nu eenmaal geen andere
Nederlandse band is waar het twee-stickertje zo duidelijk opgeplakt
kan worden. Dat is vooral als ik een tijdje niet naar de band heb
geluisterd. Met het verschijnen van haar tweede ep, met de meest
logische titel, besef ik me weer dat Damer écht leuk is en
dat Damer echt niet zoveel onder doet voor grotere namen van aan
de andere kant van de Noordzee en de Atlantische Oceaan. Zes nieuwe
nummers en nieuwe bewerkingen van oude nummers, waaruit blijkt dat
Damer echt gegroeid is de laatste jaren, met bovendien een verrassend
elektronisch nummer als bonus. Het zou echt zonde zijn als het laatste
optreden van drumster Karin, op de dag van schrijven, ook het laatste
van de band zou zijn. Drie kan immers ook nog best hartstikke twee
zijn.
Martijn Grooten, Think
Small
5 november 2004
***
Het
UvA Cultureel Festival lustrum
Zaterdagmiddagzon
 Midden
op het terrein van het Binnengasthuis, op de plek waar de weg zich
scheidt richting Staalstraat en de Nieuwe Doelenstraat, brandde
de zon op gerieflijke banken die in een halve kring voor het tijdelijke
podium waren gezet. Als je ging zitten dreef je direct in je eigen
zweet en anders wel in het zweet van de persoon naast je. Het UvA
Cultureel festival in en rondom CREA was in volle gang. Binnen in
het cafeetje moest ik me een weg banen tussen tientallen nerveus
kwebbelende studentes. Ze werden gadegeslagen door een aan de bar
zittende middelbare man, eenzaam nippend aan een pilsje. Hij slaakte
onhoorbaar een verdrietige zucht. Terug in de zon testte Damer de
versterkers en monitoren nog eenmaal uit. Al vanaf hun eerste maten
doken achter het podium, bij de hoofdingang van CREA, een clubje
van vijf zwarte jongens op. Ze sprongen wild heen en weer. Een van
hen stak wijsvinger en pink zover mogelijk omhoog terwijl een ander
luchtgitaar speelde. Dansend kwamen ze dichterbij tot aan de zijkant
van het podium.
Tijdens het vlottere repertoire van Damer zetten de jongens elkaar
om beurten in beweging en gingen ze achter elkaar staan voor het
uitbeelden van een vliegende meerarmige Hindoegod. Twee van hen
doken, rolden, draaiden en buitelden over de grond. Breakdancing
tijdens Damer. Daar hadden we zeker niet op gerekend. Het gejoel
en het applaus na elk nummer was dan ook zowel voor de muzikanten
en hun zonnige liedjes als voor de dansers. De jongens zouden deze
middag waarschijnlijk ook impulsief gedanst hebben als ze voorbij
waren gelopen tijdens hoogtepunten uit La Belle Hélène
van Offenbach, gezongen door operettevereniging Pro Burletta. Die
gedachte mocht de pret geenszins drukken. Op hun spontane dans volgde
na afloop van Damer even spontaan enkele vocale nummers waarin de
tweespalt direct opviel en waaraan je kon horen dat de vriendenclub
spoedig uiteen zou vallen in gladde r&b en onverkoopbare Engelstalige
hiphop. Een meisje van de organisatie vroeg ons na de korte set
of we haar wilden volgen voor het vervolg van het programma. In
de theaterzaal van CREA coverde cabaretier Thijs van Domburg een
gevoelig liedje van het koekjesmonster uit Sesamstraat. Dat hadden
we toch echt niet willen missen. 
Vido
Liber
***
Het
optreden in Kultuurhuis Bosch, Arnhem, 12 maart 2004
Combo Knus & Gezellig
is als naam al vergeven, anders zou het wellicht de ideale naam
zijn voor Damer. Heropgestaan na een een zwangerschapsverlof van
ongeveer een jaar en met een nieuwe bassist, openden ze vrijdag
voor de Furtips in Kultuurhuis Bosch in Arnhem. Het was vrolijk
en grappig en de in essentie prima liedjes werden zo charmant gebracht,
dat alle fouten, onhandigheden en zenuwtrekjes alleen maar hielpen.
En laten ze dan het begrip 'rammelpop' naar grotere hoogten brengen;
vrolijker kom je ze zelden tegen.
Furtips probeert het serieuzer aan te pakken. Humor is bij voorkeur
ferm tongue-in-cheek en een twee meter plus-gastzanger die uit het
publiek het podium opstapt om mee te doen. Hij blijkt een betere
stem te hebben dan de reguliere drie zangstemmen van de gitaristen
en de bassiste, die zowiezo steeds minder zuiver gingen zingen,
naar mate het optreden langer duurde. En dat was wellicht te lang.
Na driekwart leek de puf er uit en begonnen
de schots en scheve liedjes wel erg op elkaar te lijken. Met de
toegiften kwam er meer tempo in de songs en dat weerhield het publiek
om de bar op te zoeken. Wel een foffe band met fijne, ietwat arty
liedjes (zie hun coverplaat Gourmet Sounds voor de plekken waar
ze mosterd snoepen) en Kultuurhuis
Bosch lijkt zo langzamerhand een van de leukste nieuwe podia te
worden.
Dubbel
Mono
***
Na een jaar stilgelegen
te hebben is er weer een vernieuwde Damer. Superzenuwachtig betraden
ze het podium van Kultuurhuis Bosch. Na een wat stroef begin ging
de knop na het breken van een snaar om. Gastspeler Ruben wist met
trompet twee nummers net iets extra te geven. Hierna kon Damer het
ook helemaal alleen. Er zat genoeg vaart in het optreden. Het publiek
was geboeid, zag het aan met een glimlach en ging om. "Ik had
niet gedacht dat ik dit leuk zou vinden," zei een lezer van
dit weblog. "Charmant, aandoenlijk," zeiden anderen. Dat
de bandleden de trein moesten halen past hier wel in. Het zijn misschien
niet de beste muzikanten ter wereld, maar wat is het leuk! Laat
dit a.u.b. nooit veranderen. Op de foto hierboven staat trouwens
de setlist.
Furtips is een ander verhaal. Ze begonnen sterk, overdonderd heftig
en lekker tegendraads. Mijn stemming was ok, toen ik het geweldige
nummer: "Romario" hoorde. Na een ingestudeerde act in
de lijn van Lee Towers door "toevallige" bezoeker Martijn
leek het een legendarisch optreden te gaan wonderen. Helaas duurde
het optreden wat te lang, er kwamen teveel rustige nummers. De vaart
was weg, het zakte langzaam in. In de toegift ging men nog wel even
los. Furtips bleek na afloop het zelf ook wel door te hebben. Leuk
experiment om 1 uur en 20 minuten te spelen, maar volgende keer
graag kort en krachtig. Toch is het een leuk bandje dat Furtips.
Ewout
Wees Gé
***
Over het optreden op Wellerlo-fi:
Damer sloot het officiële programma af. Ze hadden zich moed
ingedronken waardoor ze heel los, relaxt en daardoor sterk speelden.
Nuchterheid versterkt de zenuwen en daar hadden ze vanavond geen
last van. Ze durfden het zelfs aan een nieuw, nog onaf liedje te
spelen geholpen door een in eerste instantie protesterende Marcel.
Merit ramde op toetsen, de concurrentie aangaand met de volle gitaarakkoorden
van Esther. Na een up-tempo begin van de set pakte bassist Lizet
de gitaar voor haar rustige, vierstemmige liedje over het proefabonnement
op De Telegraaf. Daarna ging het tempo weer omhoog met het snelle,
meezingbare Radio Show als ideale afsluiter.
Lees
het hele verslag op de site van Vido
Liber, in de rubriek Live.
***
Over de EP:
Eveneens op het bevlogen Living Room-label uit Beugen: Damer uit
Amsterdam. Deze vier meiden brengen op hun titelloze mini-CD frisse
pop met een heerlijk hoog meezinggehalte. Sleutelwoorden: losse
pols, Jonathan Richman, C86 en zomer in de kop.
Rene
Megens, Oor #14/15,
13 juli 2002
***
Bij het horen van de opener Radioshow vrees ik even dat de dames
van Damer een tikje ál te luchtige, vrolijke pop maken. Maar al
gauw hoor ik in de rustige, prachtig meerstemmig gezongen gitaarliedjes
de diepere, melancholische laag. Zeker klinken de nummers lichtvoetig
en ook zijn de dames niet vies van een beetje humor of een opzettelijk
slechte vertaling ('I don't want to read the Telegraph'), maar echt
vrolijk zijn ze niet. De nummers klinken spontaan, lekker niet te
gepolijst, op een manier die eventjes aan Magnapop doet denken.
Als in Train dan ook nog de eerste blokfluit sinds Fool
On The Hill opduikt, ben ik definitief bekeerd.
- Bijzonder onafhankelijke, mooie pop.
+ De remix van Blue klinkt wat rammelig
Frans
van Hilten, Live-xs nr. 7, juli/aug 2002
***
Deze titelloze EP is de eerste officiële release van de Utrecht/Amsterdamse
meidenband Damer. De EP bevat vijf nieuwe songs en een remix van
het eerder op de sampler Hometaping Is Illegal (And It's Killing
Music!) (Livingroom Records) verschenen nummer Blue. Damer werd
al eerder vergeleken met het Schotse Belle & Sebastian, maar
ook bands als Bangles en The Byrds en termen als indie pop en 'jangle
pop' ŕ la de vroege REM komen in je op als je de EP beluistert.
De jaren zestig vieren hoogtij: meerstemmige vocalen, galmende gitaren
en melodieuze zanglijnen. Damer staat voor vrolijke popmuziek met
vaak een hoog meezinggehalte. Drie nummers die eruit springen zijn
het nummer Radioshow dat na één keer luisteren gegarandeerd
de hele dag in je hoofd blijft zitten, Telegraph dat gaat over abonnementverkoopster
van de Telegraaf die telefonisch proefabonnementen aan de man probeert
te brengen en het al eerder genoemde Blue. Het debuut van Damer
staat garant voor aanstekelijke popmuziek die soms melancholisch
is, maar toch ook altijd uitbundig. (GvK)
Fret,
nummer 6, zomer 2002
***
Na een in Nederland behoorlijk goed ontvangen demo-cdr 'Here with
us' en een nummer op de leuke compilatie 'Hometaping is illegal
(and it's killing music!)' gooit dit kwartet Amsterdamse meiden
hun eerste echte mini-cd voor de leeuwen. Zes nummers bevat het
schijfje, en vooral het eerste nummer kan ons bekoren: 'Radioshow'
wordt met een beetje geluk een zomerhitje voor deze melancholieke
dames. Perfecte samenzang en een meezingfactor tien, een aanstekelijk
melodietje en een loepzuivere productie, wat wil een mens nog meer
als het schoon weer is.
Behalve de compleet overbodige remix van het nummer 'Blue' van hun
cdr, bevat dit cd'tje nog vier op sixties-leest geschoeide rammelpopnummers.
Daarbij slagen de dames erin om de blokfluit tot volwaardig popinstrument
te verheffen, zonder dat de luisteraar er schele hoofdpijn van krijgt.
De Nederlandse pers vergelijkt de sound van deze dames voortdurend
met die van het momenteel zwaar gehypte Belle & Sebastian, maar
Damer blijft ook zonder deze referentie overeind. Leuke en heel
toegankelijke lo-fi met soms wat lullige teksten gebracht door vier
enthousiaste meiden vindt altijd wel een publiek. En nu nog 'Radioshow'
op single uitbrengen.
Patrick
Bruneel / toeternietoe, Gonzo Circus
***
Terwijl de Britten driftig op zoek zijn naar nieuw Indiepop talent,
hebben de lage landen gewoon Damer. Hun gelijknamige mini-cd zal
dan wel heel ingewikkeld of vernieuwend zijn, vraagt u zich wellicht
af? Nou nee, het is eigenlijk heel simpel, maar simpel in positieve
zin. Een Mondriaan met een compositie voor twee lijnen is ook heel
simpel, maar kom er maar eens op. De vier dames zingen, spelen bas,
gitaar, drums en blokfluit. En daarmee maken ze heldere songs, die
pakkend zijn en heerlijk wegdraaien. Een vrolijke variant op Belle
and Sebastian, met de tekstuele kracht van de Throwing Muses en
de energie van Magnapop. Het eindigt met een zeer interessant nummer
vol electronica a la Console. Een heuse belofte!
(jwb),
Gonzo Circus juli-sep 2002
***
Als er gerechtigheid bestond, zou de prachtige melancholieke pop
van Damer hoog in de hitlijsten staan. Als de band aan gene zijde
van het Kanaal geboren was geweest, gingen daar nu van de recent
verschenen titelloze cd-single duizenden over de toonbank. Maar
het kwartet meiden komt uit Nederland. En dit is geen land van breekbare
pop, dit is geen land dat massaal warm loopt voor de verwante klanken
van bijvoorbeeld Belle & Sebastian. Dus gaan er vermoedelijk
slechts een paar honderd exemplaren van deze plaat over de toonbank
en mag Damer blij zijn met 100 bezoekers bij optredens. En dat is
een schande!
Erwin
Blom, 3voor12, 28-4-2002
3voor12
***
Vrolijke meidenpop?
De opkomende band Damer volg ik al een tijdje. Hun optredens staan
eigenlijk altijd garant voor een avondje vrolijke meidenpop. Dacht
ik. Want bij het beluisteren van hun onlangs uitgekomen titelloze
mini-cd, kwam ik tot de conclusie dat de meeste nummers nogal melancholisch
van aard zijn. Ik had niet voor mogelijk gehouden dat iemand zo
zwaarmoedig over een abonnementenverkoopster kon zingen. Meteen
heb ik hun demo Here With Us nog eens teruggeluisterd en
ook daar bleek niet alles zo vrolijk als ik in mijn hoofd had. Dat
betekent niet dat ik teleurgesteld was. In tegendeel, met dit mini-album
bewijst Damer met een eigen geluid op weg te zijn zich een plaatsje
in de Nederlandse pop scene te verwerven. Alleen de remix van Blue,
waarvan het origineel al eerder op de sampler Hometaping Is Illegal
van hun label LivingRoom-records verscheen, schijnt mij wat overbodig.
Het origineel of een ander nummer was mij dierbaarder geweest. Voor
ik de indruk wek dat je met deze cd alleen kommer en kwel in huis
haalt, moet ik toch even wijzen op het superblije Radioshow
dat ik in deze tijden van terrorisme en moord dan ook graag zes
keer achtereen draai. De cd van Damer kost €9,-
Zebra,
8 mei 2002
***
Iets meer dan een jaar geleden schreef ik bij het uitkomen van de
eerste demo van het Utrechtse/Amsterdamse Damer dat ik benieuwd
was hoe ze electrisch zouden klinken. Nu weet ik het dus. Ik zou
na het beluisteren van de nieuwe EP bijna weer het woord "charmant"
gebruiken, maar daarmee die ik Damer tekort. De liedjes zijn klein
maar prachtig, de productie is bescheiden maar recht uit het hart,
en eerlijk gezegd zou het me niet verbazen dat Damer zich stiekem
vrolijk maakt over de pretenties van veel andere, minder "charmante"
bands. Neem een liedje als "Telegraph" dat gaat over het weigeren
van een proefabonnement voor 10 gulden (jawel) op 's lands grootste
krant: heel klein, haast naçef en lollig, maar na een keer blijft
het dus wel mooi in je kop hangen. Het is wat mij betreft een van
de vakantiedeunen van dit jaar, zeker door de mooie samenzang. Of
"Blue", dat in een speciale mix op het ceedeetje is gezet en als
het ware uit je speakers danst. Er zullen veel mensen zijn die zeggen
dat het allemaal te rommelig klinkt, maar ik vind het prachtig en
ontwapenend. Er kunnen best een aantal dingen beter (producer Henk
Jonkers had het geluid best wat breder mogen maken), maar dit plaatje
verdient een dikke voldoende.
André
Wierenga, GUN
***
Op grond van hun bijdrage aan de Livingroom-verzamel van CD vorig
jaar en een paar mp3-tjes heb ik lang naar deze mini-CD (6 nummers,
18 minuten) uitgeken. Het risico is dan groot dat het nogal tegen
gaat vallen, maar Damer doet dat zeker niet. Sterker nog: Damer
is gewoon heel erg goed, een van de leukste dingen van eigen bodem
die ik de laatste jaren heb gehoord. Damer maakt heerlijk lieve
popliedjes, die ergens het midden houden tussen Talulah Gosh (maar
dan een stuk minder punk) en The Softies (maar dan wat voller),
maar nog het dichtst in de buurt komen van Camera Obscura. Hopelijk
duikt het kwartet snel de studio in voor een volledig album, want
hier wil ik graag meer van horen. Eén minpuntje slecht: de
onnodige remix-versie van Blue, al spreekt het voor Damer
dat zelf met een irritante beat dit nummer nog zijn charme blijft
houden.
Think
Small, 2 mei 2002
***
One of last year's nice surprises from Holland was Damer's Blue,
which featured on Hometaping Is Illegal (And It's Killing Music),
a LivingRoom Records compilation album. In all its simplicity, Blue
was a classic lofi pop song, with both a cheerful tune and somewhat
downbeat lyrics: "I wanna cheer and giggle but I feel so blue."
After their self-released Here With Us, this untitled mini-album
is Damer's official debut. Blue - the song that resulted in them
being referred to as the Dutch Belle & Sebastian - also features
here and gets a nice remix treatment in a fashionable electrobeat
style as Kings Of Convenience did on Versus. But that superb song
concludes a mini-album that's a bit disappointing. Songs such as
Telegraph and Train have charming lyrics about trivial stuff and
contain some nice melodies, but, all in all, the material is a bit
plain. Where Blue was a mature pop composition that indeed could
be compared with Belle & Sebastian's material on their debut
Tigermilk, these new songs don't stand out. It's fine bubblegum
pop again, but the flavour has already gone.
by
Wilko van Iperen, Kindamuzik
***
This is the first release for this Dutch all-girl quartet. They
play simple indiepop, with guitars that are generally jangly but
quiet. The music and vocals remind me a lot of B'ehl, Bidston Moss
and Long Weekend, especially since Damer uses a lot of vocal harmonies,
as well. In fact, they sound sort of Australia, in a way. The opening
"Radioshow" is a very catchy singalong, while the following "Telegraph"
is more of a slow dance tune. "Train" and "Breaking Glass" are the
two main highlights of the ep, followed by another slow one, "Toy
Doll" (this time, it's a waltz!). The last song, "Blue", is an older
song of the band's, only slightly remixed by a friend of theirs;
not having heard the original, I can't tell how different it is,
but I'm willing to bet there weren't any electronics in it... Anyways,
this is a nice start for the band, and it will hopefully get them
noticed outside of the Netherlands! MTQ=5/6
Indiepages.com
***
Over het optreden in Volta, 21 februari 2002:
Damer was vervolgens lekker charmant rammelend (en hier en daar
behoorlijk vals). De vier dames zijn volgens mij op het moment het
enige Nederlandse bandje dat authentieke indiepop - á la Tullycraft
en Belle & Sebastian - maakt en zijn niet bang hun liedjes een
beetje een lullig - of is dat nou twee? - tintje mee te geven.
Maar dat maakt het volgens mij nou juist zo leuk en bovendien lijken
ze goeie nummers te kunnen schrijven. Blue blijft vooralsnog hun
beste nummer, maar ook songs als Radioshow wekken hoge verwachtingen
voor hun binnenkort te verschijnen debuut-ep.
Stereo
Weblog
***
Over het optreden op A2A, 20 oktober 2001:
De groep Damer trekt al meer dan een jaar bij elk optreden veel
eigen publiek met hun aanstekelijke liedjes. Zo ook in Odeon. De
vier jong en pril ogende muzikanten spelen sinds hun optreden in
Paradiso eerder dit jaar met veel meer zelfvertrouwen. Ze klinken
afwisselend breekbaar en uitbundig. Vooral de nieuwe liedjes, en
met name het refrein van Radioshow, vallen op doordat ze instant
meezingbaar zijn.
NPI,
Lees het hele verslag van A2A op de site van het Nederlands
Pop Instituut
***
21.00 uur. In Odeon is Damer nog druk bezig met het opzetten van
de instrumenten. De zaal staat vol vrienden en bekenden. We nemen
tijdens de soundcheck de tijd bij te kletsen en van elkaar te horen
wat we de afgelopen dagen gezien of gemist hebben aan fijne bandjes.
De vier meiden van Damer hebben altijd flink wat fans mee en krijgen
er waarschijnlijk meer bij, want ze klinken vanavond beter dan ooit.
Bij andere optredens (zoals in de Winston, het Pleintheater en de
OCCII) wilden de zenuwen wel eens parten spelen en rammelde de set
meer dan noodzakelijk. Sinds Paradiso, waar ze eerder dit jaar enkele
nummers vertolkten in de grote zaal, hebben ze meer zelfvertrouwen
gekregen. Dat niet alleen, vrijwel alle liedjes die in Odeon in
premičre gaan zijn stuk voor stuk uitermate catchy. De VPRO vergeleek
Damer met Belle & Sebestian, maar Damer is veel vrolijker en
uitbundiger dan de Schotten. De vierstemmige zang mogen ze veel
meer uitbuiten, zoals in het even zoete als grappige liedje Telegraph
waarin de bassiste zingt waarom geen proefabonnement wil op het
grootste dagblad van Nederland. Begin volgend jaar verschijnt een
EP van Damer op het onvolprezen Living Room Records.
Vidoliber
***
Over de LVR-verzamelaar Hometaping Is Illegal
(And It's Killing Music!):
Deze spotgoedkope CD (68 minuten voor 15 piek) is al wat langer
uit en is een nieuwe worp van LiVingRoom Records, één
van die enthousiasmerende labeltjes in alternatief platenland. Niet
elke bijdrage van de hier aanwezige deviante NL-doe-het-zelvers
bekoort. Maar met name Merry Pierce (Folk Implosion Deluxe), Zoppo
(Lou Barlow in vorm), King Me (Sparklehorse variant), Coca Lankreo
(dromerig), Furtips (poppy Barrett), Bingo Trappers (idem), Damer
(heldere indie-meidenpop) en het onvolprezen Club Diana (stemmigheid
met Van Nistelrooy-klasse) tonen aan dat het uitstekend toeven is
in de Nederlandse marge.
Ren…
Megens, Oor 12, 16 juni 2001
Oor website
***
Verzamelplaten zijn in de loop der tijd synoniem geworden voor geldklop-praktijken.
Vroeger daarentegen verschenen met de regelmaat van de klok platen
waarop talentvolle gelijkgestemden zich aan een publiek presenteerden.
Die oude traditie wordt in leven gehouden door Living Room Records.
En Hometaping Is Illegal (And It's Killing Music) is een pracht
van een verzamelaar in het genre. Een mooi album met lofi-werk van
onder meer Club Diana, Zoppo en Merry Lee Pierce. En Damer. Wat
een goed nummer is Blue. De Nederlandse Belle & Sebastian is
opgestaan. Rommelig, ontroerend, ontwapenend. Mooi.
Erwin
Blom, 3voor12, 16-5-2001
3voor12
***
Over het optreden in Winston Kingdom, 4 januari
2001:
It's Different For Girls. Voor wie die Kanaal-oversteek niet wil
maken, het Amsterdamse Winston Kingdom is nu typisch zo'n talenten
cafe met een dagelijkse liveprogrammering, waar je er in London
zoveel van hebt. Vanavond is een van de drie acts op deze Radio
Mortale-avond de vier dames van DAMER. Hun aanstekelijke rammelpop
met meerstemmige zang klinkt aan de ene kant soms wat amateuristisch,
als de blokfluit iets te vaak van stal wordt gehaald, maar als je
je ogen sluit kunnen twee nummers zo op een Amerikaans indie-album
staan. Tipje: hier in Camden spelen beginnende bands slechts een
half uurtje.
Menno
Visser, London News, 4 januari 2001
VPRO
website
***
Over de demo Here With Us:
De blokfluit maakt een opvallende comeback in de Nederlandse popmuziek.
Er is zelfs een band die Recorder heet en het instrument tijdens
optredens als mascotte op een monitorspeaker plakt. De blokfluiten
in het nummer Such A Shame op de eerste demo van DAMER (fatzipper@xs4all.nl)
bestempelen we voor het gemak als het voorlopige hoogtepunt van
dit instrument in de Nederlandse popmuziek. De opnamekwaliteit is
erg primitief maar de lieve akoestische gitaarliedjes, met zo af
en toe een heuse snik in de stem en een speels keyboardje, blijven
fier overeind. De muziek van deze vier meiden staat garant voor
een zonnig humeur (Mountains Of Your Head), al kan er ook een traantje
worden weggepinkt (Here With Me).
Gert
Verbeek, Fret 8 (2001) 1 (januari/februari) 55.
Popinstituut
website
***
De dames van het Utrechtse Damer hebben hun eerste demo opgenomen
op een eenvoudige 4-sporenrecorder. Dat is gelijk de charme als
de makke van hun eerste boreling. Zangeres Esther van 't Klooster
heeft een karakteristieke volle stem die niet mis is, en met de
samenzang van Merit Anthonisse geeft ze Damer een eigen gezicht.
De liedjes zitten goed in elkaar (met name Such A Shame en Here
With Me vallen op) en doen je verlangen naar een vroeg voorjaar.
Alleen is het jammer dat Damer niet wat meer heeft geïnvesteerd
in een echt goedklinkend debuut. De CD is misschien thuis opgenomen,
maar klinkt helaas ook zo. Op mij werkte dat nogal storend, ook
omdat de drums zompig, niet strak en heel ver weg klinken. De ideeën
zijn absoluut goed, maar verdienen een veel betere en zorgvuldiger
opname. Bovendien zou ik Damer wel eens elektrisch op een schijfje
willen horen.
André
Wierenga, GUN
jaargang 2, nummer 1
***
Als je weet dat de vier dames van Damer elkaar kennen van een feestje
van de Digitale Stad en een concert van Daryll-Ann, kun je al aardig
voorspellen wat voor muziek je te horen krijgt: op sixties-leest
geschoeide, niet al te scherpe lo-fi liedjespop van Amsterdamse
alternatieverige meisjes. Zelfs de blokfluit in Such A Shame en
I Am The Moon hoor je bijna al aankomen. Niet dat Here With Us daarom
minder leuk is. Het is alsof Damer de jongere zusjes van Julia P
zijn die met haar viersporenrecordertje aan de haal zijn gegaan.
- Waar moet
Julia P. nou zelf mee opnemen?
+ Leuke, sympathiek primitief opgenomen liedjes.
Wim
de Jong, LiveXS
maart 2001
|
